ZNACZĄCE RODZAJE ODDZIAŁYWAŃ

ETAP BUDOWY/DEMONTAŻU:

• Naruszenie pierwotnej struktury podłoża – podczas wydobywania urobku pod fundamenty i przygotowywania dna pod warstwę przeciwerozyjną, a także poprzez zastosowanie jednostek do montażu typu jack-up, które wyposażone są w nogi ustawiane w kontakcie z dnem, dojdzie do fizycznego zniszczenia naturalnych zbiorowisk fitobentosu, zoobentosu oraz zniszczenia miejsc bytowania i rozrodu m.in. ryb demersalnych
• Sedymentacja zawiesiny – mechaniczne naruszenie osadów spowoduje lokalny wzrost stężenia zawiesiny w toni wodnej, a następnie jej osadzanie na dnie powodując fizyczne zniszczenie naturalnych zbiorowisk fitobentosu lub ograniczenie ich rozwoju poprzez zahamowanie procesu fotosyntezy, zasypanie i eliminację osobników makrozoobentosu należących do gatunków epibentosu (żyjących na powierzchni osadu), zatykanie aparatu filtrującego (ang. clogging) u osobników odfiltrowujących materię organiczną z toni wodnej, np. omułka, a także ograniczenie zdolności zdobywania pokarmu przez ryby i obniżenie przeżywalności ikry lub form juwenilnych ryb
• Utrata sztucznej rafy (demontaż) – podczas demontażu konstrukcji wsporczych i warstw przeciwerozyjnych dojdzie do utraty zespołu flory i fauny poroślowej oraz nowego siedliska ryb powodując lokalne zmniejszenie różnorodności biologicznej rejonu

ETAP EKSPLOATACJI:

• Utrata fragmentu siedliska – dno pod fundamentem konstrukcji wsporczej i warstwą przeciwerozyjną zostanie wyeliminowane z życia biologicznego (utrata siedliska fito- i zoobentosu oraz ryb dennych). Zniszczenia dna będą następować podczas wykonywania przeglądów i napraw konstrukcji z udziałem jednostek jack-up.
• Efekt „sztucznej rafy” (Fot. 1) – to porastanie w okresie eksploatacji farmy wiatrowej, zanurzonych w wodzie powierzchni konstrukcji wsporczych wraz z częścią zwaną – transition piece umieszczoną na konstrukcji maksymalnie do 10m głębokości pod powierzchnią wody oraz warstwy przeciwerozyjnej przez zespoły organizmów poroślowych: makroglonów i bezkręgowców. Proces porastania konstrukcji wsporczych rozpoczyna się już w pierwszym sezonie wegetacyjnym od momentu posadowienia konstrukcji i zakończy, gdy najdłużej żyjące organizmy (głównie małże)osiągną dorosłość. Badania prowadzone w Morzu Bałtyckim wskazują, że konstrukcje najobficiej porastane są przez jednoroczne nitkowate zielenice w strefie do 2m głębokości, natomiast głębsze partie konstrukcji porastane są przeważnie przez brunatnice i krasnorosty, dopóki nie zostaną wyparte przez zoobentos: omułki i pąkle. Zespoły poroślowe wywierają ogromny wpływ na środowisko na poziomie ekosystemowym. Lokalnie zmieniają różnorodność gatunkową biocenoz oraz produkcję biologiczną w rejonie farmy. Zwiększają bazę pokarmową dla ptaków i ryb oraz tworzą nowe miejsca schronienia dla narybku i fauny fitofilnej (roślinolubnej), a także rozwoju i rozrodu ryb. Pojawienie się zespołu poroślowego będzie częściowo kompensacją przyrodniczą eliminacji fito- i makrozoobentosu w miejscu posadowienia konstrukcji wsporczej.

Fot. 1.  Efekt „sztucznej rafy” – porastanie powierzchni sztucznego podłoża przez zespoły organizmów poroślowych

• Zmiana granulometrii osadów dennych i dynamiki wód – lokalnie nastąpi odmienne od pierwotnego wysortowanie powierzchniowej warstwy osadów. Struktura ilościowo-jakościowa makrozoobentosu w polu bliskim konstrukcji, w osi prądu przydennego może ulec zmianie.
  

  ---

  OCENA ODDZIAŁYWANIA

  Analiza oddziaływań wybranych czterech rodzajów konstrukcji wsporczych na oceniane elementy środowiska nie wykazała istotnych różnic.

  Uznano, że o wyborze najmniej niekorzystnego typu konstrukcji wsporczej w kontekście ocenianych elementów środowiska decyduje minimalna powierzchnia konstrukcji wsporczej (zarówno fundamentów wraz z warstwą przeciwerozyjną jak i pobocznic) jako czynnik powodujący najmniejsze zmiany w środowisku wodnym i osadowym.

  Utratę minimalnej powierzchni siedliska dna morskiego

  zapewni zastosowanie trójnoga na fundamencie palowym, powodując zniszczenie zaledwie 0,003-0,01% (30-100m²) powierzchni dna w stosunku do 1km², która może być zajęta przez pojedynczą elektrownię wiatrową.

  Minimalna powierzchnia, na której wytworzy się zespół „sztucznej rafy”

  zapewni zastosowanie pala wielkośrednicowego (monopala) o powierzchni pobocznicy 283-1550m².

  Najmniejszą skalą negatywnych oddziaływań na środowisko oraz biocenozy morskie charakteryzuje się pal wielkośrednicowy (monopal), którego powierzchnia pobocznicy jest mniejsza od pozostałych ocenianych konstrukcji wsporczych, a pod względem powierzchni utraconego dna morskiego monopal (0,02-0,07% powierzchni zajętego dna w stosunku do 1km²) ustępuje tylko konstrukcji trójnoga na fundamencie palowym.

  
  DALEJ